Киев: город каштанов

После возвращения из Киева я две недели искал этот поразивший меня запах, чисто бобруйский запах, которым встретила меня столица вольной Украины. И только позавчера понял, благодаря Валере valalexeev , которого я встретил на улице Минской в то время, когда он считал каштаны.
- Привет, что де делаешь?
- Привет, не видишь, каштаны считаю.
- Привет, ну и скоко насчитал?
- Привет, тридцать четыре.

И я понял! Понял, что это за запах! Это запах каштанов. Это моя каштановая улица в Бобруйске, где я прожил столько лет, и потому мне было так сложно это понять. Это киевские каштаны. Но, может быть, есть еще что-то в Киеве, не знаю. Но в этом городе, на каждом шагу я чувствовал родство с людьми, домами и собаками, чего не ощущал, к примеру, в Минске.

А теперь немного фоток (Киев, 8 и 9 июля 2010):

( More... )

Ларыса Генiюш пра Жмудзь

"...калі яны лічаць, што жменька жмудзінаў са ўсімі сваімі Пэркунасамі і Крывэ-Крывэйтамі магла заваяваць славянскія княствы ад Балтыкі па Чорнае мора, дык грош ім цана як вучоным. Навука – гэта факты, а не капрызы любой кан’юнктуры. Падрываць мінуласьць мужных славян і рабіць зь іх халуёў малюсенькай паганскай Жмудзі (і гэта тагды, як славяне мелі нялюдзкую сілу вызваліцца ад татарскае цьмы) – гэта бязглузьдзіца і нейкае шкодніцтва. Заўтра яны яшчэ напішуць, што гэтыя самыя “ліцьвіны” сяньняшнія разьбілі ў пух і прах у 1410 годзе крыжаносцаў! Якая ж дурасьць! Што ж – яны “пашукаюць” у “архівах” ці пераробяць іх паводле патрэбаў непераконваючай прапаганды. Якая цьма!

Як я Вам пісала ўжо, я ў Празе слухала лекцыю аб уплыве беларускай мовы на польскую пры каралеўскім двары за Ягайлам і аб тым, што Ягайла ня быў паганінам, ён быў хрышчоны паводле візантыйскага абраду, тагды, калі Літва (Жмудзь) была зусім паганская. Ізноў мне прыпамінаюцца 40 тамоў Літоўскае мэтрыкі, Статут Сапегі і ўсе архівы. Ці можна такое невуцтва стрываць? Не люблю, не цярплю, не пераношу, калі робяць з нас вечных рабоў! У той жа час не было атамнае зброі ці нейкае іншае, якою жменька авантурнікаў трымала б масы. У той час пераконваў і панаваў болей разумны і сільны, а ня хітры.

Сяньняшняя Літва, Латвія… Хіба ніхто ня бачыць, ня хоча бачыць, ня думае, ня ведае, колькі гэтыя людзі забілі беларусаў у час акупацыі, проста каб нішчыць, каб нас было меней… Я гэта чула ад людзей, якім веру. Не глядзеце на ўсю іх ляяльнасьць і прыспасобленасьць, я ім ня веру, што яны сябры нашых вёсак, і кропкі сваёй гісторыі ня дам сфальшаваць!"

Зэльва, 26 лютага 1966 г.

http://www.laidinen.ru/women.php?part=2582&letter=%C3&code=2602