Памяти Александра Русакова

[aleskrasavin]

Страница произведений на Стихи.ру
Страница памяти на Блогпосте




annahonda пишет:

Я доўга хацела напісаць пра гэтага чалавека...
Не, мы не былі знаёмыя. Але было абсалютна дастаткова пабачыць яго на працягу дзесяці хвілін, каб адчуць і ўсвядоміць усю трагедыю яго жыцця. Недзе там, унутры мяне, ён доўгі час заставаўся невербалізаваным сімвалам. Таго, што неба, фартуна, Бог, паркі -- не ведаю дакладна хто, але ведаю што яны адказныя за наш шлях -- могуць памыляцца, і па-буйному.
З юнацтва прыкладам такой памылкі для мяне былі трасвесціты -- людзі, якім пры нараджэнні забылі супаставіць па палавой прыкмеце цела і душу...
А пасля з'явіўся ён -- чалавек, якому паркі забылі супаставіць цела і геаграфію душы.
Ён быў прафесійным акторам, скончыў прэстыжны маскоўскі ВНУ, меў класічную знешнасць рускага народнага любімца. Русы, светлавокі, с голасам Джэльсаміна, які абсалютна не ўпісваўся сваёй сілай ў межы маленькага беларускага гарадка Бабруйска. А яшчэ ён быў рускамоўным паэтам і адэптам Высоцкага...
Ён спяваў каля стэлажоў бабруйскай бібліятэкі, куды выпадкова "заехала на час", а я глядзела на яго і думала -- і як цябе ўгараздзіла, чалавечак, апынуцца тут? Не тое, каб мне падабаліся яго вершы, ці выкананне... Уражвала гэтая абсалютная нестыкоўка -- ідэалаў, шырыні натуры, знешнасці, голасу з месцам. Гэта была нейкая рафініраваная іронія лёсу.
Сёння даведалася, што ён памёр...
Спадзяюся, нехта там -- у вышыні -- забраў яго для таго, каб выправіць памылку. Што душа яго вернецца -- туды, дзе яе будуць чакаць.