"Жылі мы ў мястэчку ў Заходняй Беларусі. Дзесьці ў пяцідзясятыя гады, як хадзіў я ў школу, неяк у хаце сказаў, што вёску Боркі спалілі немцы. Тады мая маці распавяла мне, што вёску Старажоўшчына і вёску Боркі Івацэвіцкага раёну спалілі партызаны.

У Старажоўшчыне сваякоў не было, таму падрабязнасьцяў мы ня ведалі. У Борках жа жыла вялікая сям'я роднага брата маёй мамы. А на невялічкім хутары пад Слонімам жыла іх родная сястра. Гэтыя партызаны часьцяком заходзілі на хутар і нават пакідалі там параненых. Таму і папярэдзілі, што калі ёсьць сваякі ў Борках, дык "хай уцякаюць!" Але вайна, шасьцёра малых дзетак... І сям'я засталася ў Борках.

"Самаахоўцы" не пускалі партызан у вёску ад лесу, дык тыя ўвайшлі з боку мястэчка.

Калі жонка майго дзядзькі ўбачыла, што ідуць два партызаны паліць хату, дык выйшла насустрач: "Хлопчыкі, не паліце хату, вунь шасьцёра дзетак у акопчыку сядзяць!" Адзін партызан стрэліў угару: "Уйдзі, сука!" А другі яго паправіў: "Разве так бьют, вот так бьют!" Савецкі партызан застрэліў беларускую маці шасьцярых дзяцей і спаліў іх хату.

Можа, той забойца і цяпер жыве ды атрымлівае прывілеі. Але ж і тое ваеннае злачынства ня мае тэрміну даўнасьці.

Мікола Цярэшка, Менск"